Κοινοβουλευτικές πηγές και ΜΜΕ ανακοίνωσαν ότι σύντομα η Βουλή της Αλβανίας,
με συναίνεση του Σοσιαλιστικού Κόμματος -SP και του Δημοκρατικού
Κόμματος- DP, θα υιοθετήσει ψήφισμα, όπου η Ελλάδα καλείται να άρει τον νόμο
του πολέμου, γράφει άρθρο του ο Σαμπάν Μουράτι στα αλβανικά media.
Το αίτημα της Αλβανίας και των θεσμών της για κατάργηση της παράλογης
εμπόλεμης κατάστασης είναι σωστό. Όμως αυτό που εμπνέει ανησυχία είναι το
γεγονός ότι, σύμφωνα με κοινοβουλευτικές πηγές, το ψήφισμα θα περιέχει έκκληση
προς τις δύο κυβερνήσεις Ελλάδας και Αλβανίας να συζητήσουν και να
συνεργαστούν, ακόμη και να συγκροτήσουν κοινές ομάδες εργασίας για την
κατάργηση του στρατιωτικού νόμου.
Το κοινοβούλιο της Αλβανίας, με τη συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων που
εναλλάσσουν την εξουσία στην Αλβανία, κυρώνει τη λανθασμένη ιδέα ότι η άρση
του στρατιωτικού νόμου είναι διμερές ζήτημα και πρέπει να είναι προϊόν
διμερούς συνεργασίας και από τα δύο κράτη, τόσο από τα κοινοβούλια όσο και από
το δύο κυβερνήσεις.
Είναι ιδέα του Νίκου Κοτζιά…
Η συγκλονιστική ιστορική και διπλωματική αλήθεια είναι ότι αυτή η ηλίθια
διπλωματική ιδέα δεν είναι πρωτότυπη ούτε στο SP ούτε στο DP, παρά το
γεγονός ότι και τα δύο κόμματα έχουν συμφωνήσει να την συμπεριλάβουν στο
επικείμενο ψήφισμα.
Αυτή είναι μια οξυδερκής ελληνική ιδέα, και συγκεκριμένα του Έλληνα υπουργού
Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, ο οποίος την επέβαλε στην αλβανική κυβέρνηση και
διπλωματία το 2016, όταν υπαγόρευσε στα Τίρανα το λεγόμενο κοινό πακέτο όλων
των ιστορικών και σημερινών διμερών προβλημάτων που θα συζητηθούν στο
τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ήταν η εποχή που η επίσημη διπλωματία της Αλβανίας αποδέχτηκε με τον πιο
δουλοπρεπή και αντεθνικό τρόπο τον ελληνικό όρο να αποκλείσει το Τσάμικο από
την ατζέντα των συνομιλιών «πακέτο όλων των διμερών προβλημάτων».
Η βυζαντινή παρερμηνεία της ελληνικής διπλωματίας αφορά την ιδιοκτησία, την
ιθαγένεια ή την «ταυτότητα» του ελληνικού νόμου του πολέμου.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, έχει επανειλημμένα
επιμείνει σε συνομιλίες και συναντήσεις με την αλβανική πλευρά ότι το ζήτημα
του νόμου του πολέμου είναι διμερές και ότι και οι δύο χώρες θα πρέπει να το
λύσουν από κοινού στο δρόμο και με διπλωματικά μέσα.
Η έλλειψη σοβαρότητας φτάνει ακόμη και στον ελληνικό ισχυρισμό ότι ο νόμος
του πολέμου αφορά απλώς την Αλβανία, η οποία ζήτησε «μια νέα διατύπωση» του
νόμου του πολέμου, τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μας βοηθήσει να
λύσουμε.
Είναι διπλωματικός και νομικός παραλογισμός να καθιστά διμερές ζήτημα έναν
ελληνικό νόμο, που έχει αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση και έχει ελληνική
ταυτότητα.
Ο νόμος του πολέμου είναι μια εχθρική, νομική, πολιτική και κρατική πράξη
της Ελλάδας απέναντι στην Αλβανία, στις συνθήκες του 1940, όταν η Αλβανία
καταλήφθηκε από τον φασιστικό στρατό της Ιταλίας. Ακόμη και η πιο ελάχιστη
λογική κατανοεί ότι την κατάργηση ενός νόμου πολέμου ενός κράτους εναντίον
ενός άλλου κράτους πρέπει να αναλάβει το κράτος που ψήφισε αυτόν τον νόμο.
Αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο που ακόμη και η κυβέρνηση της Ελλάδας, με
πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, είχε συνείδηση όταν το 1987 ενέκρινε
την πράξη της παραβίασης του νόμου του πολέμου με την Αλβανία.
Για την πράξη αυτή, ο Γενικός Γραμματέας Τύπου και Ενημέρωσης της Ελληνικής
Κυβέρνησης, Σωτήρης Κωστόπουλος, δήλωνε τότε, το 1987:
«Ο χαρακτηρισμός της Αλβανίας ως εχθρικό κράτος δεν ισχύει πλέον. Η ελληνική
κυβέρνηση είναι πεπεισμένη ότι αυτή η δήλωση είναι η αφετηρία για την
επίλυση των ζητημάτων που εξακολουθούν να αποδεικνύονται μεταξύ των δύο
χωρών».
Δεν μπορούμε να μην προσέξουμε δύο στοιχεία
Πρώτον , ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης του 1987 την κατατάσσει
ως «Διακήρυξη», κάτι που είναι πολύ σαφές ότι μια δήλωση δεν μπορεί να
καταργήσει έναν νόμο, πολύ περισσότερο τα αποτελέσματα αυτού του νόμου.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν εφαρμόζει το νομικό
προηγούμενο, ακολουθούμενη από την επίσημη Αθήνα για την κατάργηση του νόμου
του πολέμου με την Ιταλία, που καταργήθηκε μονομερώς με νόμο από την Ελλάδα
το 1949, και ούτε η Ιταλία ούτε το ιταλικό κοινοβούλιο και ούτε η ιταλική
κυβέρνηση ούτε συνεργάστηκε ούτε δημιούργησε κοινές ομάδες εργασίας με την
Ελλάδα για αυτή τη δράση.
Η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και όλες οι επόμενες ελληνικές
κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, δεν προχώρησαν ποτέ στην απαραίτητη διαδικασία για
την αποστολή του νόμου του πολέμου προς κατάργηση στους ελληνικούς
συνταγματικούς θεσμούς, που έχουν τη νομική υπόσταση να επικυρώσουν νομικά
την κατάργηση αυτή.
Αυτό ήταν και είναι έλλειψη βούλησης και συνεχιζόμενη τρέχουσα πολιτική και
νομική χρήση ενός παλαιού νόμου της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επομένως, η έξοδος το 2015-2017 του Έλληνα ΥΠΕΞ και της ελληνικής
διπλωματίας με τη θέση ότι η άρση του νόμου του πολέμου είναι διμερές
ζήτημα, συνιστά διπλωματική και νομική ανοησία.
Ο παραλογισμός είναι μεγαλύτερος, αν το αλβανικό κοινοβούλιο εκφράσει αυτή
την ελληνική ιδέα και το ελληνικό ενδιαφέρον σε ένα ψήφισμα ως αίτημα τώρα
το 2024.
Δεν είναι η κυβέρνηση της Αλβανίας που έχει το νόμιμο δικαίωμα να
αναλάβει νομική πρωτοβουλία για τους ελληνικούς νόμους στην ελληνική Βουλή ή
να στείλει νομική πρωτοβουλία στην Πρόεδρο της Ελλάδας για την κατάργηση του
ελληνικού νόμου του πολέμου με την Αλβανία. Μόνο η Ελλάδα μπορεί να εγκρίνει
ή να καταργεί τους ελληνικούς νόμους, κυριαρχικά και αποκλειστικά.
Η άλλη παρερμηνεία της ελληνικής διπλωματίας έχει να κάνει με την οδό λύσης
για την κατάργηση του νόμου του πολέμου.
Οι θέσεις του Κοτζιά
Στις διμερείς συνομιλίες, που διεξήχθησαν στα Τίρανα τον Ιούλιο του 2015 και
στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2016, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς
διατύπωσε δύο θέσεις, οι οποίες, σύμφωνα με τον ίδιο, παρουσιάζουν δύο
τρόπους επίλυσης αυτού του ζητήματος.
Η πρώτη θέση είναι αυτή της συμπερίληψης του ζητήματος του δικαίου του
πολέμου σε μια νέα Συνθήκη Φιλίας και Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, η
οποία μπορεί να αντικαταστήσει την υπάρχουσα Συνθήκη Φιλίας, που υπογράφηκε
πριν από σχεδόν 30 χρόνια, στις 21 Μαρτίου 1996.
«Η πρότασή μου, λέει ο Κότζιας, είναι να κάνουμε μια νέα Συνθήκη Φιλίας και
στο πλαίσιο αυτής της συνθήκης θα αποφασίσουμε ό,τι είναι απαραίτητο, ώστε η
αλβανική πλευρά να αισθάνεται καλύτερα για αυτήν την ιστορική στιγμή».
Πρέπει να ειπωθεί από την αρχή ότι μια νέα Συνθήκη Φιλίας μεταξύ Αλβανίας
και Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με το ζήτημα του νόμου του πολέμου με την
Αλβανία.
Η μόνη σχέση είναι ότι σε ενδεχόμενη αναθεώρηση της Συνθήκης Φιλίας με την
Ελλάδα, η κυβέρνηση και η διπλωματία της Αλβανίας δεν πρέπει ποτέ να κάνουν
το μεγάλο λάθος που έκανε ο Πρόεδρος Σαλί Μπερίσα το 1996 και υπέγραψε μια
Συνθήκη Φιλίας με μια χώρα, η οποία περιείχε επιβολή του νόμου του πολέμου
με την Αλβανία.
Η πολιτική, διπλωματική και ιστορική λογική δεν μπορεί να δεχτεί την
υπογραφή νέας Συνθήκης Φιλίας, χωρίς η Ελλάδα να καταργήσει πρώτα τον
παράλογο νόμο του πολέμου με την Αλβανία.
Επαναλαμβάνουμε ότι η άρση του στρατιωτικού νόμου ανήκει μόνο στην Ελλάδα
και πρέπει να τον καταργήσει με βουλή ή με προεδρικό διάταγμα, σύμφωνα με
τις επιταγές του συντάγματος και της ελληνικής νομοθεσίας.
Σε αυτή την εικονική τοποθέτηση, που έκανε ο επικεφαλής της ελληνικής
διπλωματίας, υποστηρίχθηκε ότι η Ελλάδα έκανε χάρη στην Αλβανία, με
δυνατότητα να αναφερθεί ο νόμος στη νέα Συνθήκη, χωρίς όμως να καταργηθεί ο
νόμος και να διατηρηθεί σε ισχύ.
Η μεταφορική έννοια του να τρέφομαι με άδειο κουτάλι είναι υπερβολική χρήση,
αλλά πρέπει να τη χρησιμοποιήσω γιατί ταιριάζει στην πρόθεση της προσφοράς
του Έλληνα ΥΠΕΞ.
Η δεύτερη θέση του Κοτζιά είναι ότι το θέμα της άρσης του στρατιωτικού νόμου
πρέπει να συμπεριληφθεί σε ένα κοινό πακέτο λύσεων στα επίμαχα ζητήματα
μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, για να λυθούν όλα μαζί στο μπλοκ. Είναι πολύ
απλοϊκή στάση, γιατί δεν έχει συμβεί στην ιστορία της διπλωματίας και των
σχέσεων μεταξύ δύο γειτονικών κρατών, τα ανοιχτά ιστορικά και σημερινά
προβλήματα που έχουν μεταξύ τους, να λύνονται με « deus ex machina ».
Η άρση του νόμου του πολέμου είναι υποχρέωση της ελληνικής πλευράς και δεν
υπάρχει βάση για τον ισχυρισμό ότι, για να πετύχει αυτό το ελληνικό βήμα, η
Αλβανία πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στην ελληνική κυβέρνηση και τη
διπλωματία σε θέματα κυριαρχίας της.
Γνωρίζω ότι τα μέλη της Συνέλευσης δεν είναι ειδικοί στη διπλωματία, αλλά
πρέπει να μάθουν ότι όταν στη διπλωματία δύο κράτη ή κυβερνήσεις ταξινομούν
ένα πρόβλημα στις σχέσεις τους ως διμερές ζήτημα, αυτό σημαίνει ότι και οι
δύο πλευρές πρέπει να κάνουν παραχωρήσεις μεταξύ τους για να επιλύσουν το
πρόβλημα.
Εδώ ακριβώς έγκειται η ουσία της ελληνικής διπλωματικής αταξίας, ότι
κατατάσσοντας την άρση του νόμου του πολέμου σε διμερές ζήτημα, ζητά από την
Αλβανία παραχωρήσεις σε συγκεκριμένο τομέα ή κατεύθυνση υπέρ της Ελλάδας.
Όλες οι παρερμηνείες, που παραθέσαμε παραπάνω, κάνουν λόγο για μη θετική
προδιάθεση της ελληνικής διπλωματίας στο θέμα του πολεμικού δικαίου και
άλλων ανοιχτών προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών.
Η ελληνική διπλωματία δεν έχει ακόμη κατανοήσει και δεν έχει δώσει
ακόμη στοιχεία σοβαρής δέσμευσης στην αμοιβαία ανάγκη συνεργασίας για να
προχωρήσουμε από κοινού.
Αν ήθελε πραγματικά να δώσει μια απόδειξη καλής θέλησης να επιβάλει τις
αλβανοελληνικές σχέσεις σε ένα νέο μητρώο ισότητας και φιλίας, θα έπρεπε να
κάνει το βήμα της κατάργησης του νόμου του πολέμου χωρίς κανένα όρο της
Αλβανίας.
Ο ορισμός στο ψήφισμα της Συνέλευσης της Αλβανίας του παράλογου νόμου του
πολέμου ως διμερούς ζητήματος θα αποτελούσε σοβαρό διπλωματικό, πολιτικό,
νομικό, ηθικό και εθνικό αυτοσκοπό για την κυβέρνηση, το κοινοβούλιο και τα
δύο κύρια πολιτικά κόμματα. ως διπλωματία της Αλβανίας.
Οι βουλευτές δεν έχουν πολύ χρόνο να διαβάσουν, αλλά σε αυτή την περίπτωση,
καθώς σχετίζεται με εθνικό συμφέρον και με το καθήκον των βουλευτών, θα
πρότεινα να διαβάσουν πριν ψηφίσουν το μοναδικό βιβλίο για τα ανοιχτά
ζητήματα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας και συγκεκριμένα για το δίκαιο του
πολέμου, με τίτλο: «Το ζήτημα της ειρήνης στη θάλασσα: Μια ελληνική ή
αλβανική διπλωματική ίντριγκα;».
Αξιότιμοι βουλευτές! «ΟΧΙ» ψήφισμα με πονηρές ελληνικές ιδέες στο
περιεχόμενό του!
Shaban Murati
—