Ο ''άχαστος'' Ερντογάν της τελευταίας εικοσαετίας δεν έχασε τελικά ούτε αυτήν
τη φορά, όπως και αναμενόταν. Με ''υψηλή'' στρατηγική και ορμή νεανική που
πάει κόντρα στα προβλήματα υγείας του, είναι έτοιμος να μετατρέψει τον 21ο
αιώνα (100 χρόνια μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ
Ατατούρκ) σε ''αιώνα του 'σουλτάνου' Ερντογάν του Μεγαλοπρεπούς'' έχοντας
υπερκεράσει προηγουμένως κάθε μορφή κριτικής και αποδοκιμασίας μέσα και έξω
από την Τουρκία.
Έχοντας καταφέρει να επανεκλεγεί υπερακοντίζοντας το πραξικόπημα σε
βάρος του το '16, τη διαρκή οικονομική κρίση στη χώρα του, τη δυσμένεια της
Δύσης λόγω της σύμπλευσής του με τη Ρωσία και τις συνέπειες του φοβερού
σεισμού της 6ης Φεβρουαρίου στη χώρα του (πάνω από 50.000 νεκροί και 3
εκατομμύρια εκτοπισμένοι).
Να επανεκλεγεί για άλλη μια 5ετία μετά τη θριαμβευτική εκλογική νίκη
του (ισλαμοσυντηρητικό AKP: 52,14%) επί του Κεμάλ Κιλιντσάρογλου
(σοσιαλδημοκρατικό CHP: 47,86%), προτεινόμενου υποψηφίου προέδρου της ενωμένης
εξαμελούς τουρκικής αντιπολίτευσης.
Το bye-bye Κεμάλ που αναφώνησε ο Ταγίπ Ερντογάν (μετά το
τραγούδι-αφιέρωμα στον λαό που τον ψήφισε) σε νικητήρια ομιλία του από την
κορυφή ενός λεωφορείου, έκανε τους ένθερμους ψηφοφόρους του να παραληρούν από
ενθουσιασμό και τους Δυτικούς (Αμερικανούς και Ευρωπαίους) να
''ξεροκαταπίνουν'' τη στεναχώρια τους χωρίς να την εκδηλώνουν, για να μην
προβούν σε χοληφόρες δηλώσεις ανάλογες του πολιτικού αντιπάλου του την ώρα που
αγωνίζονται να τον κρατήσουν στο ΝΑΤΟ.
Ωστόσο η ήττα της Δύσης είναι πασιφανής στις γεωστρατηγικές επιδιώξεις
της, αφού η επανεκλογή Ερντογάν ανανέωσε την αναθεωρητική και επιθετική
Εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που υιοθετεί απροκάλυπτα τη θεωρία του
Lebensraum (Ζωτικού Χώρου -- ''επέκταση και κατάληψη εδαφών'' -- την οποία
είχε υιοθετήσει ο Χίτλερ.
Ανανέωση της αναθεωρητικής πολιτικής Ερντογάν σημαίνει για την Ελλάδα
κλιμάκωση της αντιπαλότητας της Τουρκίας απέναντί της (σ.σ: το άτυπο
μορατόριουμ στο Αιγαίο είναι η νηνεμία πριν την καταιγίδα), με βάση το δόγμα
της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' και συνασπισμένους άπαντες στο πλευρό του προς
επίτευξη του νεο-οθωμανικού οράματός της.
Ανανέωση της αναθεωρητικής πολιτικής Ερντογάν σημαίνει για τη Δύση
ενίσχυση και διείσδυση στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ της πολιτικής του
διδύμου Ερντογάν-Πούτιν, κατ' αναλογία του ρωσοτουρκικού αρχέτυπου Μέγας
Πέτρος (βασιλεία:1682-1725) -- Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής (βασιλεία: 1520-1566).
Τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει πλέον και θα προσγειώσουν αναγκαστικά
κάποιους αιθεροβάμονες της Συμμαχίας που έκριναν την Τουρκία με βάση τα δυτικά
πρότυπα ελπίζοντας πως μια νίκη του Κιλιντσάρογλου θα έφερνε τον
εκδημοκρατισμό και την ευνομία στην αντιαμερικανική Τουρκία.
Φευ! Όποιος και να έβγαινε από τις κάλπες της 25ης Μαῒου, δεν θα
τα έφερνε ποτέ όλα αυτά γιατί πάνε κόντρα στην ''ιδιοπροσωπία'' της Τουρκίας.
Και η ''ιδιοπροσωπία'' της Τουρκίας κοιτά στην Ανατολή, όχι τη Δύση (αν
εξαιρέσουμε τα μικρασιατικά παράλια που είναι ευεπηρέαστα στις αρχές, τις
αξίες και τον τρόπο ζωής της τελευταίας).
Οι τουρκικές μάζες της Ανατολικής Τουρκίας, άλλωστε, ήταν αυτές
που ανέδειξαν νικητή τον Ταγίπ Ερντογάν όσο πολυτραυματισμένες κι
αν ήταν. Αν μη τι άλλο, ο Πρόεδρός τους κράτησε τον λόγο του και σε χρόνο
ρεκόρ άρχισε την ανέγερση 309.000 σπιτιών, πράγμα που τον έκανε στα μάτια τους
ανεπανάληπτο, σχεδόν ''μεσσιανικό''!
Τουλάχιστον έτσι ένιωθαν γι' αυτόν οι απλοϊκοί, αγράμματοι στην
πλειοψηφία τους άνθρωποι της Ανατολίας, οι οποίοι μαγεύονταν κυριολεκτικά
βλέποντας πόσο προσιτός ήταν, σε βαθμό που τους έσφιγγε στην αγκαλιά του μες
στα χαλάσματα, μοίραζε χρήματα στα ξυπόλητα παιδιά τους και πατάτες με
κρεμμύδια στις άστεγες, ενώ τραγουδούσε απ' την οροφή του λεωφορείου την αγάπη
που είχε γι' αυτούς.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν κραυγαλέα
επικοινωνιακός -- στα όρια της γραφικότητας -- με την έννοια της
χοντροκομμένης επικοινωνίας. Άλλοτε πάλι, μετά την κατακραυγή του Φεβρουαρίου
για την υστέρηση στην αντισεισμική πολιτική του και την καθυστέρηση προσφοράς
βοήθειας στους σεισμόπληκτους, ήταν συγκινητικός στα μάτια των Τούρκων, όταν
διέταξε να μεταφερθούν από τις πληγείσες περιοχές στην Άγκυρα 18 νεογνά με το
προεδρικό αεροσκάφος.
Είναι λαϊκιστής, ανατολίτης, δημαγωγός, είναι..., είναι... Ό,τι
κι αν είναι, το δείχνει και τον χαίρονται γι' αυτό οι απλοϊκοί Τούρκοι, οι
φτωχοί Τούρκοι, που έφαγαν ψωμί απ' αυτόν στα πλούσια χρόνια της πρωθυπουργίας
του. Και τώρα υπομένουν στωικά τις οικονομικές δυσκολίες, την ακρίβεια στα ύψη
και τον πληθωρισμό στο 70%.
Και τα υπομένουν όλα για χάρη του -- στο σύνολό τους, σχεδόν, οι
εθνικιστές -- γι' αυτό και απέρριψαν τον Κιλιντσάρογλου και έριξαν μονοκούκι
''Ερντογάν'' στην κάλπη με το όνειρο της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' που μοιράζονται
μαζί τους.
Αυτής που διεκδικεί ελληνικά κεκτημένα, κάτι που φαντάζει στα
μάτια τους εφικτό, όσο ακούνε τον π. ΥΠΕΞ τους Τσαβούσογλου
να μιλάει για ''νησάκια και τις βραχονησίδες του Αιγαίου με ασαφές
ιδιοκτησιακό καθεστώς'' και βλέπουν απ' την τηλεόραση τα αλιευτικά τους να
αλωνίζουν στις ελληνικές θάλασσες φτάνοντας μέχρι τα ''Κύθηρα'' και
παραπέρα...
Αυτά νοιάζουν τους εθνικιστές Τούρκους πάνω απ' όλα. Γι' αυτό και
καμαρώνουν τον Ταγίπ Ερντογάν ακούγοντάς τον να λέει με οίστρο πατέρα του
έθνους το ''μαζί μέχρι τον τάφο'', πράγμα που κάνει πολλούς ξένους και
Τούρκους αντικαθεστωτικούς, να ανατριχιάζουν ενόψει της νέας πενταετίας του
στον προεδρικό θώκο.
Όμως τους περισσότερους, προφανώς, τους κάνει περήφανους η
αφοσίωση στον λαό του και η προσήλωσή του στο όραμα της επέκτασης προς δυσμάς
της Τουρκίας με μπροστάρη την τουρκική βιομηχανία η οποία έχει διασφαλίσει σε
μεγάλο βαθμό την παραγωγή οπλικών συστημάτων και την αξιοπιστία της στο θέμα
παραγωγής και εμπορίας.
Αυτά τα εξοπλιστικά επιτεύγματα τουρκικής παραγωγής έβαζε ο Ταγίπ
Ερντογάν προεκλογικά στο ζύγι της σύγκρισης με τον Κιλιντσάρογλου, για να
δείξει στους ψηφοφόρους του πόσο σπουδαία σε αυτάρκεια και επιρροή έκανε την
Τουρκία με τα μεγάλα προγράμματα Άμυνας (ρωσοτουρκικής σύμπραξης πυρηνικό
σταθμό στο Ακούγιου, ''εθνικό άρμα'', ''εθνικό πλοίο'', "μίνι-αεροπλανοφόρο"
TCG Anadolu, ''πυραυλικά συστήματα ( Bora, βαλλιστικός Tayfun), όπλα
SCALP Naval κλπ).
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη μαγιά για την εξοπλιστική αυτάρκεια
της Τουρκίας, όμως δεν αρκούν για τον Ερντογάν που έχει θέσει ως απόλυτο
επίκεντρο στα σχέδιά του όχι την άμυνα (όπως εμείς), αλλά την επέκταση προς
δυσμάς της Τουρκίας, όπερ σημαίνει διείσδυση στην ελληνική υφαλοκρηπίδα για
διεκδίκηση θαλασσίων ζωνών της ελληνικής επικράτειας.
Προ του κινδύνου αυτού, που επωάζεται για να εκδηλωθεί μετά την
ανοικοδόμηση του ισοπεδωμένου τμήματος της Τουρκίας (τη λήξη άτυπου
μορατόριουμ, χρονικά), η ελληνική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία που θα
προκύψει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου οφείλει να σταθεί στο ύψος των
περιστάσεων.
Οφείλει να κλείσει τα αυτιά της στις σειρήνες μειοδοσίας διακομματικών
εκπροσώπων της πολιτικής και της αθηναϊκής ελίτ που μιλούν για
''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου και να διαγράψει από συμβουλάτορες στο ΥΠΕΞ
και το Μαξίμου το σημιτογενές ΕΛΙΑΜΕΠ της κατευναστικής πολιτικής, το οποίο --
ακόμα και τώρα -- βλέπει τις Πρέσπες (''Συμφωνία Πρεσπών'', 2018) σαν
ευκαιρία, κι ας χαντάκωσαν την Μακεδονία παραχαράσσοντας την ιστορία της.
Πέραν αυτού, το ΕΛΙΑΜΕΠ προκαταλαμβάνει το ελληνικό ''ΝΑΙ'' με
εθνικές υποχωρήσεις προ των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο (βλ. συνέντευξη
του επικεφαλής του Λουκά Τσούκαλη στην ΕΡΤ (''ΚΕΝΤΡΟ'', Γ. Κουβαράς) σε πλήρη
ευθυγράμμιση με τον Ν. Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είχε εκφράσει την άποψη προ
ημερών ότι οι Πρέσπες Νο2 είναι η λύση για το Αιγαίο. Όπερ σημαίνει
''συνεκμετάλλευση'' των ελληνικών κεκτημένων με τους Τούρκους. Και
''συνεκμετάλλευση'' σημαίνει μοιρασιά, διχοτόμηση του Αιγαίου ...
Κρινιώ Καλογερίδου