Δεν ξέρω τι νιώθετε εσείς, αλλά ένα μήνα πριν τη συμπλήρωση 49 χρόνων από την
τουρκική εισβολή στην Κύπρο (ρωγμή αθεράπευτη, χαραγμένη στην μνήμη του
Ελληνισμού για την οποία δεν απολογήθηκε ποτέ ο κατακτητής του 37% της
Μεγαλονήσου), έχω την αίσθηση ότι κάτι κινείται στο Κυπριακό με πρωτοβουλία
του νέου Προέδρου της Κύπρου Νίκου Χριστοδουλίδη.
''Το έχει πάρει απόφαση'', σκέφτομαι, ''να αναπτύξει πρωτοβουλίες στο ασφαλές
και δοκιμασμένο περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε απάντηση της τουρκικής
εμμονής για αναγνώριση τετελεσμένων στα Κατεχόμενα. Θέλει να ανακινήσει το
ζήτημα επωφελούμενος της κοινής στάσης των κρατών μελών της ΕΕ κατά του
αναθεωρητισμού της Τουρκίας''.
Ωστόσο, και το ''κοινή'' ελέγχεται, τελευταία, για το κατά πόσο
ισχύει, αφού η Γερμανία του Σολτς μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνην της
Μέρκελ (βλ. πρωτοβουλία της Γερμανίδας ΥΠΕΞ Μπέρμποκ για ταχεία επανεξέταση
των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάπτυξη πρωτοβουλιών είναι κίνηση
αναζήτησης διεξόδου στο λιμνάζον (λόγω τουρκικής αδιαλλαξίας) εθνικό ζήτημα
της Κύπρου, πολύ περισσότερο όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης βλέπει ότι η Ελλάδα
-- υπό τη δαμόκλειο σπάθη του casus belli και την επήρεια του
κατευναστικού πνεύματος -- δύσκολα θα σταθεί εμπόδιο στον κυρίαρχο,
πρωταγωνιστικό ρόλο που θέλει να διαδραματίσει ο βουλιμικός γείτονάς της στην
Ανατολική Μεσόγειο.
Ρόλο που έχει αποθρασύνει τον Τούρκο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να
παρανομεί ανεμπόδιστα (επωφελούμενος κι από την απάθεια των ''Μεγάλων''), με
αποτέλεσμα τον εποικισμό των Βαρωσίων-Αμμοχώστου, την εγκατάσταση τουρκικών
βάσεων στα Κατεχόμενα και τις περιοδικές αυθαιρεσίες του στα ενεργειακά,
θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ της Κύπρου.
Ωστόσο, είπα να πάψω να μεμψιμοιρώ για τη στάση των ξένων και να
αντλήσω ελπίδα από την αφύπνιση των δικών μας εθνικών αντανακλαστικών. Των
εθνικών αντανακλαστικών των εκπροσώπων του Ελληνισμού με αφορμή τη διόρθωση
των λαθών τους.
Λαθών που έχουν να κάνουν με την αβουλία, τη φοβικότητα και την
ετεροχρονισμένη αντίδραση στις τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες ανάγκαζαν
Ελλάδα και Κύπρο ως τώρα να τρέχουν ως Επιμηθείς πίσω απ' τα γεγονότα.
Απόδειξη αυτού είναι ότι αμφότερες οι αδελφές χώρες βρέθηκαν
''χθες'' προ τετελεσμένων τουρκικών πρωτοβουλιών, όταν έγιναν μάρτυρες της
επίσημης εκπροσώπησης των Τουρκοκυπρίων στην Άγκυρα (''Σύνοδος Τουρκικών
Στρατών'', Μάρτιος 2023), όπου ο Ερσίν Τατάρ φωτογραφιζόταν ως εκπρόσωπος της
Κύπρου με τη σημαία του ψευδοκράτους.
''Σήμερα'' βλέπω να γίνονται προσπάθειες από Αθήνα και Λευκωσία για
βελτίωση των λαθών τους. Σ' αυτό συνέβαλε κατά πολύ η θεσμοθέτηση του Ανώτατου
Συμβουλίου Συνεργασίας από τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη και τον Πρόεδρο.
Χριστοδουλίδη (Μάρτιος '23).
Ο συντονισμός Ελλάδας-Κύπρου δοκιμάστηκε στην πράξη και πέτυχε.
Πέτυχε προ μιας νέας παγίδας της Τουρκίας με σκοπό την έμμεση αναγνώριση της
''ΤΔΒΚ'', την οποία προλάβαμε ευτυχώς χάρη στην άμεση κινητοποίηση των
κυπριακών και των ελληνικών Αρχών. Κινητοποίηση για αποτροπή της προσπάθειας
της Τουρκίας να πετύχει την έμμεση αναγνώριση του τουρκοκυπριακού
ψευδοκράτους.
Να συμπεριλάβει, συγκεκριμένα, σε στρατιωτική άσκηση έρευνας και
διάσωσης στο Ικόνιο (''ANATOLIAN PHOENIX'': ''Φοίνικας της Ανατολίας'', 6-16
Ιουνίου) -- όπου θα συμμετείχαν δυνάμεις του ψευδοκράτους, του Αζερμπαϊτζάν
και του Κατάρ -- και δυο ευρωπαϊκές χώρες της Ε.Ε: η Ισπανία και η Πολωνία.
Η αποτροπή επιτεύχθηκε τελικά και οι δυο συμμαχικές χώρες, μετά
την ενημέρωση των Ακολούθων Άμυνας Ισπανίας και Πολωνίας από το κυπριακό ΥΠΕΞ
(σε συντονισμό με το Διπλωματικό Γραφείο του ΠτΚΔ κ. Χριστοδουλίδη και την
ελληνική πλευρά μέσω αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου), απέσυραν τους
παρατηρητές τους από την τουρκική άσκηση ομολογώντας ότι δεν γνώριζαν τη
συμμετοχή της ''ΤΔΒΚ'' σ' αυτήν.
Ήταν μια πράξη αντίστασης που ενθάρρυνε ασφαλώς τον Κύπριο
Πρόεδρο στη χάραξη νέας εθνικής πορείας, για να σπάσει το αδιέξοδο στο
Κυπριακό. Την ελπίδα αυτή πήρε μαζί του στο Στρασβούργο, όπου -- πέρα απ' την
ομιλία του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου -- προσπάθησε να
ξαναζωντανέψει το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για το Κυπριακό.
Στην ουσία έδειξε ότι θέλει να δημιουργήσει συνθήκες αναβίωσης
του θετικού κλίματος για την Κύπρο παρόμοιες με εκείνες που οδήγησαν στη
διεθνή Διάσκεψη για το Κυπριακό του Crans Montana (28/6/'17).
Προς τον σκοπό αυτό έγιναν οι κατ' ιδίαν συζητήσεις του Νίκου
Χριστοδουλίδη για τις προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού και το μεταναστευτικό
με την Πρόεδρο του ΕΚ Ρομπέρτα Μέτσολα, τον πρόεδρο του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ
και τους αντιπροέδρους του, τον πρόεδρο της ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου
''Ανανέωση της Ευρώπης'' Στεφάν Σεζουρνέ και τον αντιπρόεδρο των
Σοσιαλδημοκρατών Πέδρο Μαρκές.
Με άλλα λόγια, ο Κύπριος Πρόεδρος δείχνει διάθεση να λειτουργήσει σαν
βότσαλο στη λίμνη, όπου σήπεται επί 49 χρόνια το Κυπριακό, μετά από
μακρά περίοδο απραξίας. Ρόλο ενεργοποιητικό για την απόφασή του αυτή έπαιξε,
φυσικά, η επανεκλογή του ισλαμοεθνικιστή Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος εξακολουθεί
να κινείται στη ρότα των διεκδικήσεων από Ελλάδα (Θράκη-Αιγαίο) και Κύπρο
(ενεργειακά οικόπεδα της ΑΟΖ).
Με δεδομένο αυτό, στηρίζω τις ελπίδες μου στη χάραξη μιας νέας
πολιτικής στο Κυπριακό απ' τον ιστορικό και πολιτικό Ν. Χριστοδουλίδη.
Πολιτικής της αποτροπής, στη θέση της κατευναστικής που το βάλτωσε. Πολιτικής
με διάθεση ήρεμης αποφασιστικότητας για ειρηνική επίλυσή του, όπως φάνηκε στην
πρόσφατη δήλωση-πρόσκληση που έκανε στην Τουρκία ο Κύπριος Πρόεδρος: ''Είμαστε
έτοιμοι για επανέναρξη των συνομιλιών''..
Διάθεση και πρόταση που δεν άγγιξαν τον υπερόπτης ηγέτη της
κατοχικής δύναμης Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιμένει για λύση δύο κρατών στην
Κύπρο και εκτόξευσε τελευταία νέες απειλές απ' τα Κατεχόμενα (''Ο δρόμος για
την επίλυση του Κυπριακού περνά μέσα από την αναγνώριση της ΤΔΒΚ...'',
(12/6/'23) με τον αέρα ηγέτη Περιφερειακής δύναμης τον οποίο δεν τολμάει να
''ακουμπήσει'' κανείς.
Η ελπίδα έπεσε σε ''τοίχο'', αλλά δεν είναι η πρώτη φορά και δεν
θα είναι και η τελευταία, όσο η Άγκυρα κινείται στα άκρα με στρατηγική
διχοτόμησης του νησιού (βλ. ενεργειακή διασύνδεση με προοπτική να επεκταθεί
και στην ύδρευση) και μοιρασιάς των ενεργειακών πόρων της κυπριακής ΑΟΖ, για
να διευκολυνθεί η κατάκτηση της ελεύθερης Κύπρου.
Όλα τα παραπάνω -- στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τη
λεηλασία των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα Κατεχόμενα (Βαρώσι/Αμμόχωστος,
Όρκα, Λιβερά, Τρίκωμο, Κερύνεια κλπ). από Τούρκους, Ευρωπαίους, Ρώσους και
Ισραηλίτες επιχειρηματίες -- δεν προοιωνίζονται ασφαλώς τίποτα θετικό για
αλλαγή κλίματος μετά την συνεχόμενη τρίτη δεκαετία κυριαρχίας του Ταγίπ
Ερντογάν στο τιμόνι της Τουρκίας κατά τη σύγχρονη φάση της μετακεμαλικής
περιόδου που διανύουμε .
Κυριαρχίας που κάνει θρασύτερους τους τουρκοκύπριους αξιωματούχους, αν
κρίνουμε από τις δηλώσεις ισχύος του ΕρσίνΤατάρ μετά την νίκη του
μέντορά του Ταγίπ Ερντογάν: ''[...] Αν θα υπάρξει μια συμφωνία στην Κύπρο,
μπορεί να γίνει με συνεργασία δύο κυρίαρχων ίσων κρατών. [...] Δεν θα κάνουμε
βήμα πίσω. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε εντίμως είναι σημαντική η κυριαρχία
μας. [..] στην Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστοί λαοί, δύο ξεχωριστά κράτη...''
(τ/κ εφημ. Γκιουνές & ε/κ politis.com.cy).
Αυτό το μείγμα απολυτότητας, αλλαζονείας, υπεροψίας και επιβολής
του ισχυρού (Τουρκία) στον ανίσχυρο (Κύπρο), με σκοπό να περάσει το σχέδιο
διχοτόμησης της Μεγαλονήσου, είναι ο ''τοίχος'' που προανέφερα, στον οποίο
προσκρούει η ελπίδα των Ελληνοκυπρίων και του Προέδρου Νίκου
Χριστοδουλίδη.
Το δυστύχημα είναι ότι -- πέρα απ' τους Τούρκους που ματαιώνουν την
ελπίδα για δίκαιη επίλυση του Κυπριακού (ένωση της κατακτημένης με την
ελεύθερη Κύπρο υπό το πνεύμα των ψηφισμάτων του ΣΑ του ΟΗΕ του
'74) -- υπάρχει και εσωτερικό, διχαστικό μέτωπο σε Ελλάδα και Κύπρο που
το συγκροτούν κύκλοι κομματικών σχηματισμών οι οποίοι υψώνουν τείχος στη
δίκαιη λύση πιέζοντας εκφοβιστικά για συμβιβασμό και όπου μας... βγάλει
(βλ. Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία) προ της καραδοκούσας τουρκικής
διχοτόμησης.
Είναι οι ''Ανανιστές'' του παρελθόντος τους οποίους άφησε πίσω
του το ''Όχι'' του Τάσσου Παπαδόπουλου και επανέρχονται περιοδικά έκτοτε
προσπαθώντας δια της πλαγίας να επαναφέρουν ένα νέο / παλιό μοντέλο συμφωνίας
τύπου Ανάν για την Κύπρο.
Να επαναφέρουν συγκαλυμμένα το παλιό βρετανικό σχέδιο της
Διζωνικής Δικοινοτικής με ''πολιτική ισότητα'' που είχαν απορρίψει του
'56-'57 Ελλάδα και Κύπρος, γιατί η έννοια της ''ζώνης'' παρέπεμπε σε
σύνορο και σε άλλη κυριαρχική οντότητα. Άρα δρομολογούσε αναγνώριση δύο κρατών
δια της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου, την οποία προτείνουν οι Τούρκοι ευθέως
σήμερα...
Φευ! Η ελπίδα για λύση του Κυπριακού θα είναι σίγουρα
αυτή που θα πεθάνει τελευταία. Μέχρι να έρθει όμως αυτή η στιγμή, ο εκάστοτε
Κύπριος Πρόεδρος θα μετεωρίζεται (χωρίς το δίχτυ ασφαλείας του ΔΕΑΧ) εν μέσω
απειλητικών συμπληγάδων που τον υποχρεώνουν να ακολουθεί την... παράδοση της
κατευναστικής πολιτικής η οποία ώθησε ήδη τον νεοεκλεγέντα Χριστοδουλίδη να
δηλώσει έτοιμος για συνομιλίες με τον θύτη και υπαίτιο της κυπριακής
τραγωδίας...
Κρινιώ Καλογερίδου