Τον φόβο ότι την χρονιά εκατονταετηρίδας της Τουρκίας (2023) ο Ταγίπ Ερντογάν
ετοιμάζεται να τη... γιορτάσει με ''πυροτέχνημα'' ένα ''θερμό επεισόδιο'',
προανάκρουσμα μιας γενικευμένης σύρραξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, τον έχουν
εκφράσει είτε συγκρατημένα είτε κατηγορηματικά με επιβεβαιωτικές αναλύσεις
βασισμένες στη διορατικότητα αρκετοί γεωπολιτικοί αναλυτές και σχολιαστές της
επικαιρότητας μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Στο συμπέρασμα, φερ' ειπείν, ότι ο Τούρκος Πρόεδρος ενδέχεται να
επιλέξει τον πόλεμο με την Ελλάδα κατέληξε σε άρθρο του προ ημερών στην
ιστοσελίδα ''War on the Rocks'' -- με τίτλο ''Why Erdogan Might Choose War
with Greece'' (''Γιατί ο Ερντογάν μπορεί να επιλέξει πόλεμο με την Ελλάδα'')
-- ο Ρ. Γκινγκέρας, συγγραφέας, ιστορικός της ύστερης Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής και καθηγητής στο Τμήμα
Υποθέσεων Εθνικής Ασφάλειας στη Ναυτική Μεταπτυχιακή Σχολή του Πολεμικού
Ναυτικού των ΗΠΑ.
Ένα βήμα παραπάνω από τον Γκινγκέρα προχώρησε ο Τούρκος
αυτοεξόριστος στη Σουηδία δημοσιογράφος Αμπντουλάχ Μποζκούρτ, που είναι
από καιρό στο στόχαστρο των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας του μαζί με τον
εκδότη Ραγκίπ Ζαράκολου (επίσης κάτοικο Σουηδίας), του οποίου την έκδοση
είχε ζητήσει η Τουρκία από τη σουηδική κυβέρνηση με αντάλλαγμα να άρει το βέτο
της για την είσοδό της στο ΝΑΤΟ.
Ο Μποζκούρτ, συγκεκριμένα -- σε άρθρο-βόμβα στον ιστότοπο
Nordic Monitor -- έκανε λόγο για επικείμενα ''προκαταρκτικά'' τα οποία θα
οδηγήσουν στην τελική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας. Για πολύ καλά
σχεδιασμένη και μελετημένη προβοκάτσια της ΜΙΤ κατά της Ελλάδας, η οποία
ενδέχεται να είναι ανάλογη της επιχείρησης των Ιμίων το '96 και να την
επεκτείνει έτι περαιτέρω με ανύψωση της τουρκικής σημαίας στα ελληνικά νησιά
που βρίσκονται κοντά στην τουρκική ενδοχώρα, δηλαδή στα μικρασιατικά παράλια
απέναντί τους.
- [...] ''Θα είναι η πρώτη φορά που θα συγκροτηθεί μια μυστική επιχείρηση
στρατιωτικού τύπου εναντίον δυτικής χώρας. Και αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα'',
είπε χαρακτηριστικά ο Τούρκος αντικαθεστωτικός προσθέτοντας στο πλέγμα των
υποψηφίων για τουρκική εισβολή ελληνικών νησιών και ''μία ή περισσότερες
ακατοίκητες νησίδες και βραχονησίδες''.
Με δεδομένα αυτά και τα τρέχοντα στα ελληνοτουρκικά που αφορούν στον
μαινόμενο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας σε βάρος μας δια της ραγδαίας
κλιμάκωσης των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα, οδηγούμαστε σε
συμπεράσματα που έχουν πολλές πιθανότητες να επιβεβαιωθούν στην πορεία.
Το σίγουρο, λοιπόν, είναι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δείχνει αποφασισμένος να
ακολουθήσει επιθετική πολιτική απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο πιεζόμενος από
ποικίλους παράγοντες ενδογενείς και εξωγενείς.
Οι ενδογενείς έχουν να κάνουν με την πτώση της δημοφιλίας του
στην Τουρκία, τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του AKP ενόψει των εκλογών του
'23, τη φθορά που επήλθε λόγω της 20ετούς διακυβέρνησή του, της
αυταρχικότητας του καθεστώτος του και της μεγάλης φτώχειας των Τούρκων την
οποία προκάλεσαν η υποτίμηση της τουρκικής λίρας στο 6,5%. και η εκτόξευση του
πληθωρισμού που ξεπέρασε το 80% προκαλώντας εκρηκτικές ανατιμήσεις των
προϊόντων.
Πέραν αυτών, η κατηφορική πορεία της τουρκικής οικονομίας και ο
δισταγμός του Ταγίπ Ερντογάν να κάνει πράξη τις απειλές του κατά της Ελλάδας
διεκδικώντας τα ελληνικά νησιά που ''βάφτισε'' τουρκικά, έφερε απέναντί
του τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (Κιλιντσάρογλου-Ακσενέρ).
Ηγέτες διεκδικητικούς και μεγαλoϊδεάτες. οι οποίοι -- στο θέμα
αυτό -- ευθυγραμμίζονται με τις ακρότητες του εθνικιστή αρχηγού των ''Γκρίζων
Λύκων'' Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ο οποίος πρόσθεσε εσχάτως στο κάδρο των απειλών και
εκβιασμών του προς την Ελλάδα -- πέρα από τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου και τα
Δωδεκάνησα -- και τον ενεργειακό εκβιασμό μέσω του αγωγού TAP, που
φέρνει στη χώρα μας -- μέσω Αζερμπαϊτζάν, Γεωργίας και Τουρκίας -- το αζέρικο
αέριο.
Όσο για τους εξωγενείς παράγοντες που πιέζουν τον Ερντογάν, αυτοί
εκπηγάζουν απ' τις νεο-οθωμανικές, αναθεωρητικές φιλοδοξίες του με εγγύτερα
μέτωπα διεκδίκησης Ελλάδα/Κύπρο, Αρμενία και Συρία.
Μετά την υπογραφή του δεύτερου τουρκολιβυκού μνημονίου, ωστόσο
-- το οποίο κατά την Αθήνα είναι παράνομο και ανυπόστατο, για τη διεθνής
κοινότητα άκυρο και για τη μισή Λιβύη απορριπτέο -- η Άγκυρα. πρόσθεσε
προκλητικά νέο μέτωπο μέσω Λιβύης απέναντι στην Ελλάδα για διεκδίκηση των
ελληνικών κεκτημένων νοτίως της Κρήτης.
Όλα αυτά φυσικά, αποδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι
διεκδικήσεις της Τουρκίας επεκτείνονται και εκτός των ορίων της ''Γαλάζιας
Πατρίδας'' της, όπου ζητούμενο είναι το μισό Αιγαίο τουλάχιστον και η
προσάρτηση των Κατεχομένων της Κύπρου στην Τουρκία.
Ως προς το σενάριο τώρα που διακινούν δυτικά Μέσα (και βλέπω να το
υιοθετεί, δυστυχώς, η δική μας πολιτική ηγεσία) σχετικά με την υποκίνηση --
δήθεν -- της Τουρκίας από τη Ρωσία εναντίον μας, το θεωρώ ανεδαφικό και
αποπροσανατολιστικό για τρεις κυρίως λόγους:
1. Η Τουρκία ήταν ανέκαθεν ένας επιθετικός, κακόβουλος και
αντισυμμαχικός γείτονας, ο οποίος -- επί Ταγίπ Ερντογάν -- άνοιξε τη βεντάλια
των πιο ακραίων ορίων διεκδικητικότητάς του. Ως εκ τούτου, ο Τούρκος Πρόεδρος
προχωρά στα σχέδιά του με βάση την επιθετική στρατηγική που χάραξε η χώρα του
ιστορικά απ' την επομένη κιόλας της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), η οποία --
κατά τους τουρκικούς ισχυρισμούς -- αδίκησε εδαφικά την Τουρκία.
2. Ο Τούρκος Πρόεδρος δεν είναι ο τύπος του υποκινούμενου οργάνου από
τρίτον όσο σημαντικός κι αν είναι αυτός (η Ρωσία σήμερα και η Αμερική χθες).
Είναι μεν αντιφατική και ''υδραργυρική'' (με την έννοια της απρόβλεπτης)
πολιτική προσωπικότητα, αλλά η πολιτική που έχει χαράξει είναι αυτοτελής και
προσηλωμένη αποκλειστικά στον στόχο να γίνει η Τουρκία ενεργειακά και
εξοπλιστικά ανεξάρτητη χώρα (κάτι που θα έπρεπε να ενδιαφέρει πρωτίστως και
τις ελληνικές κυβερνήσεις, ως προϋπόθεση επιβίωσης της πατρίδας μας...).
Όπερ σημαίνει ότι ο Ταγίπ Ερντογάν (που ονειρεύεται τα σύνορα της
καρδιάς του σε τρεις ηπείρους και επτά εποχές, ενώ οικειοποιείται ακόμα και
τον Όμηρο και τον Αριστοτέλη) δεν επιτρέπει να τον επηρεάζουν τρίτοι.
Αντίθετα, με την έπαρση του νεο-''σουλτάνου'', επιδιώκει να
επηρεάσει ο ίδιος τους ηγέτες επιρροής του και δεν πέφτει στην παγίδα
του ενεργούμενου, αφού βάζει τον... ''υψηλό'' εαυτό του στην ίδια μοίρα με
τους ''Μεγάλους'' σε γεωπολιτική ισχύ. Και...
3. Δεν έχει να κερδίσει κάτι η Ρωσία (η οποία έχει στριμωχτεί για
τα καλά στο πεδίο της Ουκρανίας) με τον πόλεμο Ελλάδας -Τουρκίας. Αντίθετα,
ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πολλαπλασίαζε τα προβλήματα του Πούτιν και των ηγετών
των παρευξείνιων χωρών, γιατί θα επηρεάζονταν γεωπολιτικά και οικονομικά
αρνητικά οι χώρες τους από μια σύγκρουση στο Αιγαίο ασχέτως του χρόνου
διάρκειάς της.
Με τα δεδομένα αυτά, μόνο κακό κάνει στα εθνικά μας συμφέροντα το
κυνήγι μαγισσών για ανεύρεση του... υποκινητή της θρασύτητας και
επιθετικότητας της Τουρκίας. Τα λάθη μας προ και μετά της υπογραφής του πρώτου
τουρκολιβυκού μνημονίου (2019) δεν έπρεπε να επαναληφθούν, γιατί -- αν
και ετεροχρονισμένα -- έγινε εμφανής η επαναλαμβανόμενη απραξία μας, που έδωσε
το προβάδισμα των κινήσεων στην Τουρκία.
Λόγω αυτής της απραξίας μας, δυστυχώς -- που ανάγει τα πάντα σε
(αόρατο)... ''ρωσικό δάκτυλο'', ενώ η τάση μας να τρέχουμε πίσω απ' τα
γεγονότα οφείλεται σε έλλειψη πληροφόρησης και διορατικότητας -- βρισκόμαστε
και πάλι αιφνιδιασμένοι μπροστά στο δεύτερο τουρκολιβυκό μνημόνιο για
υδρογονάνθρακες.
Η Τρίπολη και η Άγκυρα -- ενεργώντας με άκρα μυστικότητα, όπως
την πρώτη φορά -- προχώρησαν ήδη στην μίσθωση της λιβυκής ΑΟΖ από την Τουρκία
για 50 χρόνια. Αποτέλεσμα αυτού είναι, παρά το φρένο των ΗΠΑ και της Ε.Ε, η
Τουρκία να θριαμβολογεί για τη δυνατότητά της να επιχειρεί νότια της Κρήτης,
έστω και... υπό παρανομία.
Και θριαμβολογεί δικαιολογημένα, γιατί γνωρίζει καλά ότι δεν θα
τολμήσει κανείς να εμποδίσει τις επιχειρήσεις των γεωτρυπάνων της επί του...
πεδίου της ελληνικής υφαλοκρηπίδας την οποία, με την κίνησή της αυτή, θα
καταργήσει αυτόματα.
Θριαμβολογεί γιατί ξέρει ότι με την υλοποίηση και του δεύτερου
τουρκολιβυκού μνημονίου βαίνει προς υλοποίηση το δόγμα της ''Γαλάζιας
Πατρίδας'' της (ακόμα κι αν είναι επί χάρτου προς ώρας η υλοποίηση αυτή και
προεξοφλούνται συγκεκριμένα τετελεσμένα επέκτασης της ΑΟΖ της Τουρκίας σε
βάρος μας).
Πίσω από όλα αυτά, φυσικά, κρύβονται οι κύριοι στόχοι της
τουρκικής ηγεσίας, που είναι:
1. Η αμφισβήτηση των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδας στο Αιγαίο, ώστε να
ενεργοποιηθούν οι άδειες εξόρυξης της τουρκικής εταιρεία πετρελαίων ΤΡΑΟ στα
οικόπεδα του (παράνομου) τουρκολιβυκού μνημονίου, που επικαλύπτουν την
ελληνική υφαλοκρηπίδα νότια της Κρήτης (ΕΧΥ 6 ν.μ. ανατολικά των νησιών Ρόδου
– Καρπάθου- Κρήτης).
2. Ο εξαναγκασμός της να υποχωρήσει στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των
νησιών δια της αμφισβήτησης του δικαιώματος άμυνάς τους και εκμετάλλευσης των
υποθαλάσσιων πόρων τους. Και...
3. Η επιδίωξη της Άγκυρας να σύρει την Ελλάδα στη Χάγη (όπως πρώτη το
πρότεινε η Αθήνα προ διετίας) όχι μόνο για την οριοθέτηση της
υφαλοκρηπίδας, αλλά για όλες τις ''διαφορές'' μεταξύ τους.
''Διαφορές'' που περιλαμβάνουν τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στη Θράκη,
το Αιγαίο και την Κύπρο, όπερ σημαίνει αναθεώρηση Συνθηκών και επαναχάραξη
ελληνοτουρκικών συνόρων με βάση το ''τετελεσμένο'' όλον του τουρκολιβυκού
μνημονίου (2019+2022)...
Κρινιώ Καλογερίδου