Είναι η πολλοστή φορά που το τουρκικό καθεστώς αποκαλεί την Ελλάδα ως «το
κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης», με τη φράση προφανώς να μην είναι τυχαία
επαναλαμβανόμενη.
Βασίλης Σκουλαράκος
Είναι η πολλοστή φορά που το τουρκικό καθεστώς αποκαλεί την Ελλάδα ως «το
κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης», με τη φράση προφανώς να μην είναι τυχαία
επαναλαμβανόμενη.
Μέσω της διαρκούς αυτής επανάληψης επιχειρούν να παγιώσουν διεθνώς για τη Χώρα
μας έναν χαρακτηρισμό που στη τουρκική γλώσσα και κουλτούρα κρύβει
περισσότερες πτυχές σε σχέση με την ελληνική.
Έτσι, ενώ στα ελληνικά, «κακομαθημένο παιδί» είναι εκείνο που του γίνονται όλα
τα χατίρια, στην τουρκική, ο χαρακτηρισμός “şımarık çocuğu”, τον οποίο
χρησιμοποιούν οι γείτονες, σημαίνει επιπλέον το παιδί εκείνο που χρειάζεται
οπωσδήποτε κηδεμονία. Κάθε φορά, λοιπόν, που οι Τούρκοι, απευθυνόμενοι στην
Ευρώπη, αποκαλούν τη Χώρα μας “κακομαθημένο παιδί”, πέραν του προφανούς,
υποδηλώνουν επιπρόσθετα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί
απέναντί τους αυτοδύναμα και ότι χρειάζεται ως κηδεμόνα της την Ευρώπη. Αλλά
και (το κυριότερο) ότι στην περίπτωση που οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν να
παίξουν το ρόλο του κηδεμόνα μας, μπορούν να τον παίξουν αυτοί οι ίδιοι οι
Τούρκοι: όπως, προφανώς, τον έπαιζαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έχοντάς
μας υπόδουλους, ραγιάδες. Εξωφρενικός συλλογισμός, όπως και να το προσεγγίσει
κανείς, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Ποιος είναι, όμως, αλήθεια το «κακομαθημένο παιδί» της γειτονιάς μας; Ποιος
είναι αυτός που κάθε φορά που χρειάζεται χρήματα επειδή η οικονομία του
καταποντίζεται, στρέφεται προς τον πλούσιο κηδεμόνα του (βλέπε Κατάρ), για να
ζητήσει το “δανεικό κι αγύριστο” χαρτζιλίκι της οικονομικής υποστήριξης; Ποιος
είναι αυτός, που κάθε φορά που, λόγω των παρανομιών του, επικρέμονται
οικονομικές κυρώσεις σπεύδει να ικετεύσει τους Ευρωπαίους, ώστε να μην τον
τιμωρήσουν; Ποιος είναι αυτός που, επειδή βρίσκονται τα ελληνικά νησιά σε
απόσταση αναπνοής απέναντί του, ομολογεί πως του βγαίνει η παρόρμηση να
απλώσει τα χέρια του να τα αρπάξει, να τα ιδιοποιηθεί παράνομα, παραβιάζοντας
κάθε έννοια λογικής, ασφάλειας, διεθνούς νομιμότητας και τάξης;
Η Τουρκία αποτελεί σαφώς τον ορισμό του εγωιστικού και ανώριμου τρόπου που
σκέφτεται ένα κακομαθημένο παιδί: «αυτό που επιθυμώ, το κάνω δικό μου, έστω κι
αν ανήκει σε κάποιον άλλον».
Και ακόμη, πόση κακομαθημένη νοοτροπία, υποκρύπτει η απαίτηση να
αποστρατικοποιήσουμε τα νησιά μας, αυτοκτονώντας ουσιαστικά έναντι της
δεδηλωμένης πλέον πρόθεσης εισβολής εκ μέρους της Τουρκίας που απεγνωσμένα
αναζητά “ζωτικό χώρο” κατά το ναζιστικό πρότυπο, επικαλούμενη τη Συνθήκη της
Λωζάνης. Μια Συνθήκη δηλαδή που οι Τούρκοι την ποδοπατούν εδώ και έναν αιώνα
σαν κουρελόχαρτο, ξεριζώνοντας βίαια κάθε ελληνικό στοιχείο από την επικράτειά
τους;
Δεν θα τους κάνουμε φυσικά το χατήρι... Τα στρατεύματά μας βρίσκονται και θα
βρίσκονται πάντοτε εκεί, στις πολεμίστρες των νησιών, ως δύναμη αποτροπής
απέναντι στην επισήμως εκπεφρασμένη τουρκική επιθετικότητα, προκειμένου,
εφόσον απαιτηθεί, να ασκήσουν το νόμιμο και κυριαρχικό δικαίωμα της Χώρας μας
για άμυνα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων
Εθνών).
Το «κακομαθημένο παιδί» της περιοχής δεν είναι η Ελλάδα, που λειτουργώντας
θεσμικά ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητά την έμπρακτη στήριξη των Ευρωπαίων
εταίρων της, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στις ευρωπαϊκές συνθήκες, απέναντι
στη διαρκή τουρκική παραβατικότητα. «Κακομαθημένο παιδί» και ταυτόχρονα “νταής
της γειτονιάς”, συνδυασμός άκρως επικίνδυνος για την ειρήνη, τη σταθερότητα
και την ασφάλεια όταν πρόκειται για διεθνείς σχέσεις, είναι αποδεδειγμένα η
Τουρκία και αυτό είναι κάτι που η πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινότητα οφείλει
πλέον να έχει αντιληφθεί απόλυτα. Ένα κακομαθημένο παιδί που καταλαβαίνει μόνο
από πράξεις.
Εδώ είμαστε λοιπόν και την περιμένουμε…