Όλο και περισσότερο διαπιστώνω με λύπη μου ότι, και στις τάξεις ακόμα των
Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, σπάνια αναγνωρίζεται σήμερα η λαχτάρα των Ελλήνων
να κρατηθούν όρθιοι, για να ανέβουν στην ψηλή κορυφή των εθνικών φιλοδοξιών
τους κι από εκεί να αντλήσουν δυνάμεις απ' τα περασμένα για να
διαμορφώσουν ευοίωνες προοπτικές για τα μέλλοντα.
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Τα περασμένα, λίγο πολύ, τα γνωρίσαμε φυλλομετρώντας τις σελίδες
της Ιστορίας. Τα μέλλοντα όμως είναι σκεπασμένα από την ομίχλη του χρόνου όχι
μόνο σε μακροπρόθεσμο βάθος, αλλά και σε βραχυπρόθεσμο, αφού τον εθνικό μας
ορίζοντα τον σκοτεινιάζει διαχρονικά το casus belli της Τουρκίας.
Σημάδι πως η μοίρα Ελλάδας και Κύπρου είναι κοινή, όσο απλώνεται
ανάμεσά τους η απειλή και ο συστηματικός εκφοβισμός της. Έτσι -- ενώ κατά το
παρελθόν γαλουχήθηκαν γενεές επί γενεών Ελλήνων με το μυστικό σύνθημα
''Ορκιζόμαστε να μείνουμε πάντα οι Έλληνες της 28ης Οκτωβρίου, οι Έλληνες του
'40-41'' -- στον χρόνο εξέλιξης της Σύγχρονης Ιστορίας μας που φτάνει στις
μέρες μας ξεχάστηκε εντελώς αυτό.
Οι όρκοι που έδωσαν προφανώς οι παλιοί βαραίνουν στους ώμους των
νεοτέρων. Γι' αυτό και τη χαρά της ευθύνης υπεράσπισης της πατρίδας μας τη
διαδέχθηκε η ευθυνοφοβία, η ηττοπάθεια και η... ετοιμότητα για ντροπιαστικό
συμβιβασμό στο όνομα της ειρήνης.
Δεν περιμένω φυσικά να υψωθεί η Ελλάδα σαν φωτεινό μετέωρο του
ένδοξου παρελθόντος της, να ανάψει και να σπινθοβολήσει. Και δεν το περιμένω
γιατί ούτε ο λαός της διαπνέεται σήμερα από τα οράματα των απελευθερωτικών
χρόνων (που έκαναν τους Έλληνες να βλέπουν τον θάνατο για την πατρίδα σαν
ορμητική επικύρωση της ζωής) ούτε διαθέτει ηγέτες εθνικού αναστήματος που να
αναλάβουν αντρειωμένα τις τύχες του Ελληνισμού στις κρίσιμες στιγμές του.
Τις τύχες του Ελληνισμού, τις τύχες όλων μας, που είναι
σημαδεμένες από την Μικρασία και τη Ρωμιοσύνη. Σημαδεμένες απ' τις κοιτίδες
του Ελληνισμού της Ανατολής τον οποίο βιαστήκαμε να ενταφιάσουμε μαζί με το
όνειρο της ανάστασης των ''Χαμένων Πατρίδων''.
Με την ίδια ευκολία που κάναμε αυτό, σβήσαμε απ' την ιστορική
μνήμη μας τους αλαλαγμούς νίκης των πατέρων μας μετά τα κατορθώματά τους και
μάθαμε να πανηγυρίζουμε για σημαντικά τα ασήμαντα θαμπωμένοι από το γήτεμα των
Συμμάχων.
Γίναμε, ως Ελλάδα, το εφαλτήριο ξένων συμφερόντων που επιθυμούσαν
να έχουν πολλαπλή θαλάσσια πρόσβαση στη Μεσόγειο. Θάψαμε τους οραματισμούς μας
για μια ελεύθερη Κύπρο και μια ανασυγκροτημένη Ελλάδα με οικονομική και
γεωπολιτική αυτοτέλεια και βρεθήκαμε όχι απλά ποδηγετούμενοι, αλλά πισθάγκωνα
δεμένοι στο άρμα της Αμερικής στην οποία προσφέραμε απλόχερα τη Γη και το Ύδωρ
μας σε βάσεις.
Με δεδομένα αυτά, θα περίμενε κανείς ότι ο Ελληνισμός θα
εισέπραττε κάποια... ανταποδοτικά οφέλη για τις προσφερόμενες υπηρεσίες του
στους δυτικούς φίλους και συμμάχους. Φευ!.. Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται επί
της ουσίας.
Γι' αυτό και το γαϊτανάκι της έντασης στο Αιγαίο απ' τη μεριά της
Τουρκίας συντηρείται αμείωτο με επίκεντρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών
μας, τη σχεδιαζόμενη πρώτη γεώτρηση του τουρκικού γεωτρύπανου Abdulhamid Han
στον κόλπο της Αλεξανδρέττας (βλ. πηγάδι Yörükler-1), η οποία μπορεί να
καταλήξει αργότερα σε ελληνικά ή κυπριακά νερά, και τη λαχτάρα του Τούρκου
ΥΠΑΜ Χουλουσί Ακάρ για το Καστελόριζο.
Στην Κύπρο, πάλι, εξακολουθεί να παραμένει επί 48 χρόνια
ανενόχλητος ο στρατός κατοχής στο 37 % των εδαφών της, ενώ ο νέος κίνδυνος που
διαφαίνεται τώρα και τείνει να υποσκελίσει το διαιωνιζόμενο ζήτημα σε
επικινδυνότητα είναι το Μεταναστευτικό για το οποίο δεν παίρνει θέση η
Ενωμένη Ευρώπη, αν και η Κύπρος είναι μέλος της.
Το Μεταναστευτικό λογαριάζεται δίκαια ως το πιο επικίνδυνο
πρόβλημα μετά το Κυπριακό που αντιμετωπίζει η Κύπρος, γιατί συναρτάται με τη
δημογραφική σύνθεσή της, με την ομοιογένεια του πληθυσμού της ο οποίος
απειλείται από κύματα μεταναστών και προσφύγων.
Συναρτάται και με την Άμυνα και Ασφάλεια της Κυπριακής
Δημοκρατίας η οποία στην 48η επέτειο από την β΄φάση της τουρκικής εισβολής
(Αττίλας 2) που οδήγησε στην κατάληψη της Αμμοχώστου, της Καρπασίας και της
Μόρφου, τίμησε νεκρούς και αγνοούμενους-θύματα του Αττίλα, ο οποίος -- πέρα
από τους νεκρούς που άφησε πίσω του -- μετέτρεψε σε πρόσφυγες, εκτοπισμένους
και εγκλωβισμένους 200.000 Ελληνοκύπριους της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου.
Με δεδομένα τα παραπάνω διαιωνιζόμενα, πρώτιστος στόχος της
Κυπριακής Δημοκρατίας είναι να υπενθυμίζει σε τακτά διαστήματα στους φίλους
και συμμάχους της Κύπρου ότι το Κυπριακό δεν είναι ζήτημα διακοινοτικό, αλλά
διεθνές. Ζήτημα εισβολής και κατοχής ξένης δύναμης (της Τουρκίας) σε
ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος – μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ε.Ε.
Της Ε.Ε η οποία -- δια της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και με αφορμή μια ενδεχόμενη συμφωνία μεταξύ Ε/κ και
Τ/κ για τον διαμοιρασμό του ηλεκτρισμού που θα παραχθεί μέσω της πλωτής
μονάδας που κατασκευάζεται στο νησί -- βιάστηκε να χαρακτηρίσει το Κυπριακό
ως... ''θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων'',
το οποίο θα λυθεί με τη συνδιαχείριση και τη συνεκμετάλλευση του φυσικού
πλούτου της Κύπρου...
Πόσο μακριά είναι από την αλήθεια οι Βρυξέλλες και πόσο στρεβλές
και ανιστόρητες είναι οι ιδέες που συζητούνται εκεί από τους εταίρους Ελλάδας
και Κύπρου, οι οποίοι απλώνουν κυριολεκτικά βούτυρο στο ψωμί της ατιμώρητης
και κρυπτόμενης πίσω από την ''ΤΔΒΚ'' Τουρκίας!!!
Της Τουρκίας που, παράλληλα με το Αιγαίο, ''γκριζάρει''
συστηματικά την Ανατολική Μεσόγειο με τελικό στόχο την ''φινλανδοποίηση'' και
τουρκοποίησή της. Έτσι, φτερά στον άνεμο έγιναν όλες οι αποφάσεις του
Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη διεθνή τάξη στην Κύπρο (1974, 1975,
1983…), όπως και τα περί καταδίκης του εποικισμού στα Κατεχόμενα ως έγκλημα
πολέμου που παραγράφηκε λόγω του χρόνου και της διπλωματικής
ευλυγισίας του Ταγίπ Ερντογάν.
Του Ερντογάν ο οποίος κατόρθωσε να ''σβήσει'' μονοκονδυλιά (και
με τη συμβολή τη δική μας, δυστυχώς) τον χαρακτηρισμό ''εισβολέας'' από το
μέτωπο της Τουρκίας και να τον αντικαταστήσει με αυτό του... ''ειρηνοποιού]],
με αφορμή τον ρόλο του διαμεσολαβητή που έχει αναλάβει στο Ουκρανικό ο Τούρκος
Πρόεδρος.
Ρόλο στον οποίο ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής με επιτυχία. Κι αυτό
κάνει τραγικά εμφανή την άνευρη, νωθρή και πλαδαρή παρουσία της Εξωτερικής
πολιτικής των εκπροσώπων του Ελληνισμού οι οποίοι αναμασούν ως εθνική πρόταση
για το Κυπριακό (απέναντι στη Διχοτόμηση που προτείνει η Τουρκία) την εισήγηση
του ΟΗΕ για Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Τη βρετανική πρόταση δηλαδή του 1957 που επαναφέρει το Σχέδιο
Ανάν του 2004 από το παράθυρο, το οποίο είχαν απορίψει τότε ο Πρόεδρος Τάσσος
Παπαδόπουλος και ο κυπριακός λαός. Πρόταση που, παρά τις προσδοκίες
Μητσοτάκη-Αναστασιάδη για βιώσιμη λύση, θα πετύχει τελικά την τουρκοποίηση
όλης της Κύπρου.
Σαρανταοχτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του Αττίλα 1&2
στην Κύπρο, η δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού κατέληξε να είναι ευσεβής
πόθος. Έτσι, με ψαλιδισμένα φτερά, Ελλάδα και Κύπρος αναγνωρίζουν ότι ο
πανδαμάτωρ χρόνος συμμάχησε με τους Τούρκους μετατρέποντας σε όνειρο θερινής
νυκτός τη δίκαιη λύση του Κυπριακού.
Μπροστά στην νέα εθνική συμφορά που διαφαίνεται στον ορίζοντα, οι δυο
αδελφές χώρες είναι υποχρεωμένες να πάρουν τις παρακάτω ορθολογιστικές και
ταυτόχρονα πατριωτικές αποφάσεις:
1. Άρση των ηγεσιών τους στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να διεκδικήσουν με
αποφασιστικότητα την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής από την Κύπρο
και να προβούν σε από κοινού δήλωση για την προάσπιση των αρχών και των
δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι οποιασδήποτε απειλής και
παράνομης διεκδίκησης.
2. Εγκατάλειψη της φιλοσοφίας του κατευνασμού που συνεπάγεται μονόπλευρες και
οδυνηρές παραχωρήσεις σε βάρος του Ελληνισμού στο πλαίσιο της αποδοχής ως
λύσης στο Κυπριακό της Ομοσπονδίας, της Δικοινοτικότητας και της Διζωνικότητας
με πολιτική ισότητα (ο.ε.δ: δραστική αλλαγή της κρατικής δομής της Κυπριακής
Δημοκρατίας, που θα έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση του status quo σε βάρος
των Ελληνοκυπρίων). Και
3. Ανασυγκρότηση του Ελληνισμού από τη βάση του. Από τους Ελλαδίτες και
Ελληνοκύπριους, δηλαδή, οι οποίοι θα πρέπει να αντλήσουν διδάγματα απ' το
ηρωικό παρελθόν τους, για να υπερασπιστούν με ψυχή και αποφασιστικότητα τα
συλλογικά εθνικά προτάγματα.
Προτάγματα που απαιτούν την αποκατάσταση της ενότητας στο νησί με
βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ το '74, τη στρατηγική σύμπραξης της διεθνούς
κοινότητας για τη λύση του Κυπριακού και την ενίσχυση της Άμυνας της
Μεγαλονήσου σε συνδυασμό με την επικαιροποίηση του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού
Χώρου από ελληνικής πλευράς, η εφαρμογή του οποίου θα λειτουργήσει ως ομπρέλα
προστασίας πάνω απ' την Κύπρο.