Αυτά τα υποβρύχια κατηγορίας Dolphin αποτελούν μια τρομερή δύναμη αποτροπής
για τους αντιπάλους του Ισραήλ.
Η ύπαρξη τριών υποβρυχίων σε κατάσταση λειτουργίας από το Ισραήλ,
σημαίνει γενικά ότι τουλάχιστον ένα είναι στη θάλασσα οποιαδήποτε
στιγμή, κάτι που είναι απαραίτητο ως πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο για την
ασφάλειά του.
Το σώμα υποβρυχίων του Ισραήλ είναι μια μικροσκοπική δύναμη με ένα
μεγάλο "μυστικό", ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτά είναι
οπλισμένα με πυρηνικά όπλα.
Τα πέντε υποβρύχια κατηγορίας Dolphin αντιπροσωπεύουν έναν άσο στην τρύπα για
το Ισραήλ, τον απόλυτο εγγυητή της ασφάλειας της χώρας, διασφαλίζοντας ότι, αν
δεχθεί επίθεση ακόμη και με πυρηνικά όπλα, το μικροσκοπικό έθνος μπορεί
να αντεπιτεθεί.
Τα πρώτα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ ολοκληρώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του
1970 και αναπτύχθηκαν τόσο σε βόμβες αεροσκαφών ελεύθερης πτώσης όσο και σε
βαλλιστικούς πυραύλους Jericho.
Ο Πόλεμος του Περσικού Κόλπου του 1991, ο οποίος είδε τους ιρακινούς
βαλλιστικούς πυραύλους Scuds και Al Hussein να πέφτουν βροχή στις ισραηλινές
πόλεις, οδήγησε το Τελ Αβίβ στο συμπέρασμα ότι η χώρα χρειαζόταν μια
πραγματική πυρηνική τριάδα πυρηνικών όπλων με βάση τον αέρα, τη γη και τη
θάλασσα για να δώσει στα πυρηνικά όπλα της χώρας, ισχυρή
αποτρεπτική αξία μέσα από την ύπαρξη μέγιστης ευελιξίας για
επιβίωση.
Ο πιο επιζήσιμος βραχίονας της πυρηνικής τριάδας είναι συνήθως αυτός που
βασίζεται στη θάλασσα, που αποτελείται από υποβρύχια με πυρηνικά όπλα.
Τα υποβρύχια μπορούν να εξαφανιστούν για εβδομάδες ή και μήνες, ακολουθώντας
μια άκρως διαβαθμισμένη διαδρομή περιπολίας ενώ περιμένουν εντολές για την
εκτόξευση των πυραύλων τους.
Αυτή η αποκαλούμενη «ικανότητα δεύτερου χτυπήματος» βασίζεται στην αρχή της
πυρηνικής αποτροπής και διασφαλίζει ότι οι πιθανοί εχθροί θα σκεφτούν δύο
φορές πριν επιτεθούν, γνωρίζοντας ότι τα υποβρύχια του Ισραήλ θα είναι
διαθέσιμα για να πραγματοποιήσουν επιθέσεις εκδίκησης.
Τα τρία πρώτα υποβρύχια εγκρίθηκαν πριν από τον πόλεμο του Κόλπου, το 1988,
αν και δεν είναι ξεκάθαρο ότι κατασκευάστηκαν για να φέρουν πυρηνικά
όπλα. Μετά από χρόνια καθυστερήσεων ξεκίνησε η κατασκευή στη Γερμανία αντί
για τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί.
Το πιο σημαντικό, το έργο προχώρησε με γερμανική χρηματοδότηση. Το Βερολίνο
φέρεται να αισθάνθηκε υποχρεωμένο να χρηματοδοτήσει δύο από τα υποβρύχια και
χώρισε το τρίτο καθώς η χαλαρή γερμανική επιβολή της μη διάδοσης ΡΒΧΠ
όπλων είχε επιτρέψει εν μέρει το πρόγραμμα χημικών όπλων του
Ιράκ.
Τα τρία πρώτα υποβρύχια, Dolphin, Leviathan και Tekuma, κατασκευάστηκαν στις
αρχές της δεκαετίας του 1990, αλλά τέθηκαν σε υπηρεσία μόνο μεταξύ 1999 και
2000.
Τα υποβρύχια έχουν μήκος 187 πόδια, εκτόπισμα 1.720 τόνους και έχουν
βάθος λειτουργίας 1.148 πόδια. Οι αισθητήρες περιλαμβάνουν σόναρ STN
Atlas Elektronik CSU-90-1 με τα ενεργά συστήματα σόναρ DBSQS-21D και τα
παθητικά συστήματα βυθομέτρου AN 5039A1. Η κατηγορία Dolphin διαθέτει επίσης
συστοιχίες παθητικού βυθομέτρου PRS-3-15 και παθητικές πλευρικές συστοιχίες
FAS-3-1.
Το καθένα έχει δέκα τορπιλοσωλήνες στην πλώρη, έξι τυπικούς σωλήνες τυπικής
διαμέτρου 533 χιλιοστών και τέσσερις μεγαλύτερες τορπίλες των 650 χιλιοστών.
Οι μεγαλύτεροι σωλήνες τορπιλών έχουν πλάτος μεγαλύτερο από δύο πόδια και
φέρεται να διπλασιάζονται ως θάλαμοι εισόδου/εξόδου για δύτες. Ο οπλισμός
είναι ένα μείγμα γερμανικών, αμερικανικών και ισραηλινών όπλων,
συμπεριλαμβανομένων των βαρέων τύπου τορπιλών με σύρμα καθοδήγησης
Seahake και πυραύλων κατά πλοίων Harpoon.
Οι έγκυροι Combat Fleets of the World ισχυρίζονται ότι τα υποβρύχια Dolphin
μπορεί να διαθέτουν το σύστημα καθοδηγούμενου όπλου με οπτικές ίνες Triton.
Με βεληνεκές άνω των εννέα μιλίων, το Triton επιτρέπει στα υποβρύχια τη
δυνατότητα να επιτίθενται σε ελικόπτερα, πλοία επιφανείας και παράκτιους
στόχους.
Οι τέσσερις μεγάλοι σωλήνες τορπιλών είναι το κλειδί για την αποτροπή του
Ισραήλ στη θάλασσα και χωρίς αυτούς είναι απίθανο η χώρα να έχει πυρηνικά
όπλα σε υποβρύχια. Οι μεγάλοι σωλήνες χρησιμοποιούνται όχι μόνο για την
τοποθέτηση ναρκών και την αποστολή και υποδοχή δυτών, αλλά και για την
εκτόξευση πυρηνικών πυραύλων κρουζ.
Το 2000, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ παρατήρησε μια εκτόξευση πυραύλου από
τις ακτές της Σρι Λάνκα που ταξίδεψε περίπου 932 μίλια. Το τι ακριβώς ήταν
αυτός ο πύραυλος είναι θέμα εικασίας, αλλά ο κορυφαίος υποψήφιος είναι
κάποια προηγμένη μορφή του πυραύλου Popeye.
Το Popeye ήταν αρχικά ένας πύραυλος επίγειας επίθεσης από αέρα. Αναπτύχθηκε
στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Popeye χρησιμοποίησε αρχικά μια
κάμερα ή μια συσκευή αναζήτησης υπέρυθρων για να παραδώσει μια κεφαλή 750
λιβρών σε εμβέλεια έως και σαράντα πέντε μίλια.
Η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών αγόρασε 154 πυραύλους Popeye για
να οπλίσει βομβαρδιστικά B-52 για συμβατικές επιθέσεις, μετονομάζοντας τους
σε AGM-142 Raptor. Το πυρηνικό αποτρεπτικό του Ισραήλ πιστεύεται ότι
βασίζεται στην έκδοση πυραύλων κρουζ του Popeye, Popeye Turbo, ο οποίος
διαθέτει κινητήρα turbofan για πτήσεις μεγάλων αποστάσεων.
Υπάρχει επίσης η πιθανότητα ο πυρηνικός οπλισμός να βασίζεται στον
αντιπλοϊκό πύραυλο Gabriel, ενώ υπάρχουν επίσης αναφορές ότι οι πύραυλοι
Harpoon τροποποιήθηκαν για να φέρουν πυρηνικά όπλα.
Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει με βεβαιότητα ποιος πύραυλος είναι
επιχειρησιακός, μόνο ότι παρατηρήθηκε και ότι ο οπλισμός τους με πυρηνικά
όπλα είναι ένα λογικό συμπέρασμα. Η απόδοση της πυρηνικής κεφαλής σε αυτούς
τους πυραύλους είναι άγνωστη, αλλά οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για
διακόσιους κιλοτόνους, κάτι που θα τους καθιστούσε περίπου δεκατέσσερις
φορές πιο ισχυρούς από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα.
Όποιος κι αν είναι ο πύραυλος, ένα βεληνεκές 932 μιλίων του δίνει τη
δυνατότητα να χτυπήσει την ιρανική πρωτεύουσα της Τεχεράνης, καθώς και την
ιερή πόλη Κομ και τη βόρεια πόλη Ταμπρίζ, από μια θέση έξω από τις ακτές της
Συρίας.
Αυτή δεν είναι η ιδανική θέση βολής και έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από
την πρώτη πτήση του πυραύλου, επομένως είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι
το βεληνεκές του όπλου έχει επεκταθεί σε σημείο που μπορεί να εκτοξευτεί
εναντίον της Τεχεράνης και ακόμη περισσότερων ιρανικών πόλεων από μια
σχετικά ασφαλή τοποθεσία.
Η ύπαρξη τριών υποβρυχίων σε λειτουργία σημαίνει γενικά ότι τουλάχιστον ένα
είναι στη θάλασσα οποιαδήποτε συγκεκριμένη στιγμή, κάτι που είναι απαραίτητο
για ένα πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο με βάση τη θάλασσα. Σύμφωνα με
πληροφορίες, η κατηγορία Dolphin μεταφέρει έως και δεκαέξι τορπίλες και
βλήματα. Εάν το πρωταρχικό καθήκον των υποβρυχίων είναι η πυρηνική αποτροπή,
το ήμισυ του χώρου των όπλων τους μπορεί να διατεθεί για τη μεταφορά
πυρηνικών όπλων. Το αποτέλεσμα είναι ότι ανά πάσα στιγμή η Τεχεράνη
βρίσκεται στο πυρηνικό στόχαστρο ενός ισραηλινού υποβρυχίου.
Το δεύτερο σετ υποβρυχίων Dolphin, Dolphin II, παραγγέλθηκε στα μέσα της
δεκαετίας του 2000. Αυτά τα υποβρύχια είναι σχεδόν πανομοιότυπα με την
προηγούμενη κατηγορία, εκτός από την προσθήκη ενός βύσματος μήκους τριάντα
έξι ποδιών στη γάστρα για να φιλοξενήσει ένα σύστημα ανεξάρτητης πρόωσης από
τον αέρα (AIP), που επιτρέπει στο υποβρύχιο να λειτουργεί βυθισμένο για πολύ
μεγαλύτερες περιόδους από το ντίζελ ηλεκτρικό συνδρομητές χωρίς αυτό.
Σύμφωνα με το Der Spiegel, τα υποβρύχια Dolphin II μπορούν να παραμείνουν
κάτω από το νερό έως και δεκαοκτώ ημέρες. Εκτός από τη διαμόρφωση τεντώματος
και το AIP, τα Dolphin II ζυγίζουν περίπου 20% περισσότερο και
διαθέτουν ειδικούς θαλάμους κλειδώματος δυτών.
Η γερμανική κυβέρνηση μόλις πρόσφατα έδωσε το πράσινο φως για ένα ακόμη
σύνολο τριών υποβρυχίων.
Αυτά τα νέα υποβρύχια θα πρέπει να είναι έτοιμα τη στιγμή που τα τρία σκάφη
πρώτης γενιάς γερνούν, διασφαλίζοντας ότι το Ισραήλ θα έχει διαθέσιμο στόλο
έξι υποβρυχίων για το άμεσο μέλλον.
Η πυρηνική αποτροπή του Ισραήλ με βάση τη θάλασσα θα είναι υπαρκτή και στο
μέλλον.