Αν και η Σουηδία δεν συγκαταλέγεται στις χώρες που σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για
πυρηνικά οπλοστάσια, η αλήθεια είναι ότι κάποτε είχε επιχειρήσει όχι μόνο να
αποκτήσει πυρηνική βόμβα, αλλά να δημιουργήσει και μια πλατφόρμα για να την
ρίξει στους αντιπάλους της.
Στη δεκαετία του 1960, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, η κυβέρνηση της
Στοκχόλμης αποφάσισε να αναπτύξει τα δικά της πυρηνικά όπλα, μέσα από ένα
μυστικό πρόγραμμα, καθώς διέθετει την πρώτη ύλη για την βόμβα, το ουράνιο.
Μάλιστα, σε κάποια φάση μπορούσε να φτιάξει πυρηνική βόμβα μέσα σε έξι μήνες.
Ωστόσο, το να έχεις πυρηνικά όπλα δεν φθάνει, θα πρέπει να έχεις και την
κατάλληλη πλατφόρμα για να τα ρίξεις στους αντιπάλους σου. Κάπου εδώ μπήκε στο
παιχνίδι και η εταιρεία Saab η οποία πρότεινε την κατασκευή ενός υπερηχητικού
στρατηγικού βομβαρδιστικού με την ονομασία Saab 36.
Στα χαρτιά το αεροσκάφος φαινόταν ιδανικό για να χτυπήσει στόχους στη Βαλτική:
δικινητήριο με ταχύτητα 2+ Mach, με μέγιστο ύψος τα 18.000 μέτρα και
αεροδυναμικά άψογο, το Saab 36 εμφανιζόταν ως το κατάλληλο οπλικό σύστημα για
τη Σουηδία. Και μετά άρχισαν τα προβλήματα.
Αν η πυρηνική βόμβα μεταφερόταν εξωτερικά, υπήρχε κίνδυνος υπερθέρμανσης λόγω
της μεγάλης ταχύτητας και αυτοανάφλεξής της. Οπότε έπρεπε να μεταφερθεί στο
εσωτερικό της ατράκτου που, λόγω περιορισμένου χώρου, μπορούσε να μεταφέρει
μόλις μία βόμβα 800 κιλών και ελευθέρας πτώσης.
Τελικά, το αεροσκάφος "πέθανε" στην αεροσύραγγα, καθώς το σουηδικό κοινοβούλιο
ούτως ή άλλως απέρριψε τον εξοπλισμό της χώρας με πυρηνικά όπλα, αν και το
σχέδιό του γέννησε το περίφημο Saab 37.