Ενδεχομένως να σηματοδοτεί την απαρχή σημαντικών εξελίξεων στο χώρο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που βρίσκεται σε τέλμα από ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Για δεύτερη φορά, μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, η Γαλλία έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα στον Ευρωπαϊκό χώρο, με την άμεση εμπλοκή της στα δρώμενα της Ανατολικής Μεσογείου. Η επίσημη ανακοίνωση του Γάλλου Προέδρου για την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, ως απάντηση στη συνεχή Τουρκική επιθετικότητα των τελευταίων ημερών, διαρρηγνύει την εκκωφαντική σιωπή και την απαράδεκτη αποστασιοποίηση του ΝΑΤΟ, αλλά και πολλών ισχυρών Ευρωπαϊκών χωρών, στη χρόνια Τουρκική αμφισβήτηση των Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Πρόκειται, ίσως, για τη σπουδαιότερη και σημαντικότερη πολιτική παρέμβαση, λόγω και έργω, Ευρωπαϊκής χώρας προς υποστήριξη της Ελλάδας και της Κύπρου στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια παρέμβαση η οποία ενδεχομένως να σηματοδοτεί την απαρχή σημαντικών εξελίξεων στο χώρο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που βρίσκεται σε τέλμα από ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αναμφίβολα, οι συμμαχίες που διαμορφώνονται σε περιόδους εκτάκτων αναγκών βασίζονται κατά κύριο λόγο σε κοινά συμφέροντα. Και στην προκειμένη περίπτωση η παρέμβαση της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο σχετίζεται άμεσα με τη μελλοντική αξιοποίηση των εν εξελίξει ερευνών για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ωστόσο, δεν πρόκειται για το μοναδικό επιχείρημα, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιείται και εσκεμμένα από διάφορους πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους, για να μειώσουν την ενεργή υποστήριξη της Γαλλίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο.
Πέραν της τεράστιας πολιτικής διάστασης της Γαλλικής παρέμβασης στην Ανατολική Μεσόγειο, υπάρχει και μια βαθιά πολιτισμική διάσταση, που ενώνει τις δυο χώρες αδιάρρηκτα στην μακραίωνη Ευρωπαϊκή ιστορία και συνεχίζει να υφίσταται από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα. Ξεκινάει με τις αρχές και τις αξίες του Γαλλικού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης που έδωσαν το έναυσμα για την ανάπτυξη του νεοελληνικού Διαφωτισμού και προετοίμασαν το υπόδουλο ελληνικό έθνος για την Παλιγγενεσία.
Στη διάρκεια του Ελληνικού Αγώνα, η Γαλλία συγκλονίζεται από τις αντιδράσεις φιλελληνισμού και διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην υποβοήθηση των επαναστατημένων Ελλήνων. Η στρατιωτική συμμετοχή της στην ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 είναι αυτή που πραγματικά σώζει την Ελληνική Επανάσταση. Μαζί με τη Βρετανία και τη Ρωσία, η Γαλλία είναι επίσης εγγυήτρια δύναμη κατά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου το 1830, με την οποία αναγνωρίζεται επισήμως το πρώτο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος!
Με την κατάρρευση της δικτατορίας το 1974, η Γαλλία είναι η πρώτη χώρα που παρέχει ενεργή υποστήριξη για την εδραίωση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και όταν η Ελλάδα το 1981 υποβάλει υποψηφιότητα για μέλος της ΕΟΚ, είναι ο Γάλλος Πρόεδρος Valery Giscard d’ Estaing, ο όποιος πρωτοστατεί στην υποστήριξη της ελληνικής υποψηφιότητας λέγοντας το απαράμιλλο «Δεν θα κλείσουμε την πόρτα στα μούτρα του Πλάτωνα»!
Η διττή, λοιπόν, σημασία και σπουδαιότητα της Γαλλικής παρέμβασης στην Ανατολική Μεσόγειο πρέπει να αποτελέσει τον νέο άξονα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που θα εντάσσεται απαραίτητα εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθότι αποτελεί την πολιτική και δημοκρατική ασφαλιστική δικλείδα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου, κατά των συνεχών τουρκικών παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου.
Επιπροσθέτως, η επίσημη εμπλοκή της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο έρχεται να διαψεύσει με κατηγορηματικό τρόπο τη βεβιασμένη τελευταίως εκφρασθείσα άποψη ότι η Ελλάδα είναι μόνη της απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα, ενώ, παράλληλα, επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο και σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα, τη μακρά και ισχυρή παράδοση των πολιτικών και πολιτισμικών δεσμών που ενώνουν τις δύο χώρες.
Εν τέλει, οι συμμαχίες στη διεθνή πολιτική σκηνή είναι αυτές οι οποίες διαμορφώνουν και αναδεικνύουν τα νέα ισχυρά πολιτικά δεδομένα. Και η σύγχρονη ελληνική ιστορία δείχνει ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε μέσα από συμμαχίες, ενώ έχασε όταν επιχείρησε μόνη της, όπως για παράδειγμα ο ταπεινωτικός πόλεμος του 1897, η Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία.
Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης
Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και ε.α. Υποστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας. Υπηρέτησε στην έδρα της Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Υπηρεσίας-Europol, στη Χάγη και διετέλεσε προϊστάμενος των Εθνικών Υπηρεσιών Interpol και Europol της Ελλάδας. Έχει διδάξει στις Ακαδημίες της Ελληνικής και Κυπριακής Αστυνομίας, καθώς και στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εγκληματολογίας, του Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων και ερευνητής του Ελληνικού Ινστιτούτου για τα Ηνωμένα Έθνη.